Wybierz swoją wersję językową:
Zakład Neuroendokrynologii, Międzywydziałowa Katedra Diagnostyki Laboratoryjnej i Molekularnej, Uniwersytet Medyczny w Łodzi
Wyniki badań na temat "Biochemiczna ocena skuteczności leczenia pacjentów z akromegalią" przeprowadzonych przez JULITA FUSS-CHMIELEWSKA, ALEKSANDRA ROSIAK, HANNA PISAREK, KAROLINA BEDA-MALUGA, KATARZYNA WINCZYK (Folia Medica Lodziensia (2014, 41/2:181-194).).
Głównym sposobem leczenia akromegalii jest operacyjne usunięcie guza. Farmakoterapię, głównie analogami somatostatyny (SSA), stosuje się jako postępowanie przygotowawcze do zabiegu oraz leczenie uzupełniające po operacji. W diagnostyce akromegalii, a także w ocenie efektywności leczenia kluczowe znaczenie mają badania laboratoryjne – stężenie hormonu wzrostu (GH) w teście obciążenia glukozą (OGTT) i stężenia we krwi insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF-1). Celem naszej pracy była ocena skuteczności leczenia w ośrodku łódzkim pacjentów z akromegalią w oparciu o biochemiczne kryteria wyleczenia.
Materiały i metody
Grupę badaną stanowiło 40 chorych w wieku 25 – 83 lat hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w latach 2003 – 2010. Stężenie GH i IGF-1 oznaczono metodą chemiluminescencji wzmocnionej enzymatycznie (EACLIA) na analizatorze IMMULITE 1000 firmy Siemens. Jako kryteria wyleczenia przyjęto normalizację w surowicy stężenia IGF-1 i stężenie GH po doustnym podaniu glukozy < 1 ng/mL.
Wyniki
Wyleczonych zostało 25 z 40 badanych (63%). U 14 pacjentów normalizację IGF-1 i GH uzyskano w wyniku zabiegu operacyjnego, 11 osób uzyskało prawidłowe parametry laboratoryjne dopiero po leczeniu uzupełniającym – pięciu po leczeniu SSA, czterech po radioterapii, a dwóch po farmakoi radioterapii łącznie. Piętnastu pacjentów z grupy badanej nie zostało wyleczonych – u 13 z nich zastosowano leczenie uzupełniające SSA. Większość z nich (75%) była operowana z powodu makrogruczolaka przysadki. U 11 osób zarówno stężenia GH, jak i IGF-1 przekraczały granice wartości referencyjnych. Skuteczność operacji była wyższa u chorych leczonych SSA, gdyż wśród 21 pacjentów leczonych przed zabiegiem SSA, tylko u pięciu nie odnotowano normalizacji GH i/lub IGF-1. Biochemiczna ocena skuteczności leczenia pacjentów 182 z akromegalią
Wnioski
Ocena stężenia GH i IGF-1 w połączeniu z wynikiem rezonansu magnetycznego okolicy przysadki pozwala ustalić efekty leczenia akromegalii. U większości chorych po chirurgicznym usunięciu gruczolaka przysadki niezbędna jest terapia uzupełniająca, przede wszystkim farmakologiczna analogami somatostatyny, a w niektórych przypadkach konieczna jest reoperacja i/lub radioterapia. Ponadto przedoperacyjne podawanie analogów somatostatyny zdecydowanie zwiększa skuteczność leczenia akromegalii.
Wstęp
Akromegalia jest chorobą spowodowaną nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (GH – ang. growth hormone) najczęściej przez gruczolak somatotropowy przysadki. Podwyższone stężenie GH we krwi prowadzi do zwiększonej syntezy, w wątrobie i w tkankach obwodowych, somatomedyny C, zwanej także insulinopodobnym czynnikiem wzrostu 1 (ang. insulin-like growth factor 1 – IGF-1). W diagnostyce akromegalii kluczowe znaczenie w rozpoznaniu choroby mają następujące badania laboratoryjne – wynik testu obciążenia glukozą (ang. oral glucose tolerance test – OGTT), czyli brak lub niedostateczne hamowanie wydzielania GH, a nawet wzrost sekrecji hormonu po podaniu glukozy oraz stężenia IGF-1 w surowicy krwi powyżej wartości referencyjnych [1-4]. Podstawowym sposobem leczenia akromegalii jest operacyjne usunięcie gruczolaka przysadki. Farmakoterapia – głównie z wykorzystaniem analogów somatostatyny (ang. somatostatine analogues – SSA), stosowana jest jako postępowanie przygotowawcze do zabiegu neurochirurgicznego oraz jako leczenie uzupełniające po operacji, gdy nie wykonano całkowitej resekcji guza i/lub nie uzyskano normalizacji stężenia GH i IGF-1 [5]. W ostateczności, kiedy leczenie chirurgiczne i farmakologiczne nie prowadzi do wyleczenia pacjenta, stosowana jest radioterapia [6]. W 2000 roku międzynarodowa grupa specjalistów zajmujących się leczeniem akromegalii (endokrynolodzy, neurochirurdzy, radioterapeuci) przyjęła następujące biochemiczne kryteria wyleczenia akromegalii – stężenie IGF-1 w surowicy mieszczące się w zakresie wartości referencyjnych dla wieku i stężenie GH w surowicy w OGTT poniżej 1 ng/mL [7]. Na tych rekomendacjach zostały oparte Standardy postępowania Biochemiczna ocena skuteczności leczenia pacjentów 184 z akromegalią u chorych z akromegalią opracowane przez Polskie Towarzystwo Endokrynologiczne (PTE) [8]. Celem naszej pracy była ocena skuteczności leczenia w ośrodku łódzkim pacjentów z akromegalią w oparciu o biochemiczne kryteria wyleczenia.
Całość opracowania "Biochemiczna ocena skuteczności leczenia pacjentów z akromegalią" (JULITA FUSS-CHMIELEWSKA, ALEKSANDRA ROSIAK, HANNA PISAREK, KAROLINA BEDA-MALUGA, KATARZYNA WINCZYK) w postaci pliku pdf:
Oryginalny tekst zaczerpniety z:
http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.psjd-c853cc14-1578-4490-881e-6e7b989d07d5
Folia Medica Lodziensia (2014, 41/2:181-194).
Tłumaczenia
| Artykuł "Biochemiczna ocena skuteczności leczenia pacjentów z akromegalią" w innych wersjach językowych | |
|---|---|
| Biochemical evaluation of the treatment effectiveness in patients with acromegaly (JULITA FUSS-CHMIELEWSKA, ALEKSANDRA ROSIAK, HANNA
PISAREK, KAROLINA BEDA-MALUGA, KATARZYNA WINCZYK) in English: Biochemical evaluation of the treatment effectiveness in patients with acromegaly Zakład Neuroendokrynologii, Międzywydziałowa Katedra Diagnostyki Laboratoryjnej i Molekularnej, Uniwersytet Medyczny w Łodzi | |
