Imbir (Zingiber officinale) to przyprawa kuchenna i roślina lecznicza, pochodząca prawdopodobnie z rejonu Indii i Pacyfiku. Do Europy przywędrowała jeszcze w czasach przedhistorycznych. Źródła historyczne podają, że w starożytnych Indiach, Tybecie i Chinach imbir należał do najwartościowszych surowców leczniczych.
W medycynie chińskiej roślina ta od przeszło 2 500 lat stosowana jest w zaburzeniach funkcji układu pokarmowego, a także jako lek o działaniu przeciwwymiotnym i przeciwreumatycznym. Znajdowała też zastosowanie w leczeniu chorób układu oddechowego, łagodzeniu bólu zębów, jako antidotum na ukąszenia węży, a także środek zapobiegający łysieniu. W kulturze arabskiej imbir uważany jest za silny afrodyzjak.
Ze względu na charakterystyczny ostry, nieco cytrynowy zapach i palący smak, kłącze tej rośliny do dziś wykorzystywane jest jako składnik wielu potraw, zwłaszcza w Indiach, gdzie spożycie dobowe wynosi nawet 8–10 g świeżego kłącza.
Zalecenia Komisji Europejskiej dotyczące stosowania imbiru obejmują terapię dyspepsji oraz profilaktykę choroby lokomocyjnej.
Składniki aktywne
Surowcem leczniczym jest kłącze imbiru, z którego podczas procesów destylacji otrzymuje się 2,5–3 proc. olejku o składzie chemicznym uzależnionym od miejsca pochodzenia rośliny. Dominującymi w nim grupami związków są seskwiterpeny; (-)-zingiberen, zingiberal, β-bisabolen, (E)-α-farnezen, ar-kurkumen oraz monoterpeny: kamfora, β-felandren, geranial, neral, linalol. Jednak substancjami, którym przypisuje się główne efekty farmakologiczne, takie jak działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwgorączkowe są nielotne aromatyczne pochodne polifenolowe o różnej długości łańcucha. Należące do nich gingerole oraz powstające z nich w procesie odwodnienia szogaole stanowią główne składniki nadające roślinie specyficzny aromat.
W kłączu imbiru wykryto również obecność innych charakterystycznych związków chemicznych, np. gingeronów, gingerolipidów, izogingeronu B, gingerdionu, [6]-gingerdiolu, wolnych kwasów tłuszczowych, lecytyny, witamin (niacyny i witaminy A) oraz skrobi.
Oryginalny tekst zaczerpniety z:
http://www.termedia.pl/Czasopismo/Przewodnik_Lekarza-8/Streszczenie-2327
Przewodnik Lekarza (2004; 5: 34-43)
Komentarze
“Imbir (Zingiber officinale) we współczesnej terapii”